Μίλησες και σε πράγματα που δεν ακούν γνωρίζοντας
πως κι από κείνα που ακούνε δεν θ’ ακουστείς.
Άνοιξες το παράθυρο κ’ είπες το λόγο σου.
Ψίχουλα στα πουλιά η φωνή σου – που δεν θα γευτούν,
σπόροι στις πέτρες που δεν θα φυτρώσουν. Αλλά,
ό,τι κι αν έγινε ό,τι κι αν γινόταν
το χρέος είναι οφειλόμενο.
Δίνοντας το κανείς αισθάνεται μες
στην τραγωδία ελεύθερος.
Νικηφόρος Βρεττάκος
“τα ποιήματα”, τόμος δεύτερος,
εκδόσεις Τρία Φύλλα
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει την αγάπη μέσα του,
όποιος δεν αφήνει ποτέ να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει πορεία,
όποιος δεν παίρνει ποτέ το ρίσκο να αλλάξει το χρώμα των ρούχων του,
όποιος δεν μιλάει ποτέ σε κάποιον που δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμό το μαύρο για το άσπρο
και τα διαλυτικά σημεία στο «ι» αντί ενός συνόλου συγκινήσεων
που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος, στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αλλάζει πορεία όταν είναι δυστυχισμένος στη δουλειά ή στον έρωτα,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος ούτε μια φορά στη ζωή του δεν απέφυγε τις συνετές συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι,
για να είσαι ζωντανός, χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη,
από το απλό γεγονός της αναπνοής!
Το ποίημα ΔΕΝ είναι του Pablo Neruda όπως είχα βρει και κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, ανήκει στη Βραζιλιάνα λογοτέχνιδα και θεατρική συγγραφέα Μάρτα Μεντέιρος.
Στο παρακάτω link υπάρχει η ενημέρωση ότι το παραπάνω ποίημα ανήκει στη Βραζιλιάνα λογοτέχνιδα και θεατρική συγγραφέα Μάρτα Μεντέιρος και πιθανότατα καλύτερη μετάφραση και πιο αυθεντικό το ποίημα!
http://www.logotexnia21.blogspot.gr/2013/08/martha-medeiros.html
Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου
κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελο της.
Μου το λέει πεθύμησα τη βροχή,
τον ήλιο πάνω απ’ τα βουνά ή ανάμεσα απ’ τα σύννεφα
και τον αγέρα που γεννιέται αδιάκοπα στα δάση
όλος αρώματα και ουσίες, γάλα και μουσική.
Την οδηγώ σαν ένα ελάφι κάθε που διψά
μπρος στον τρεχούμενο, λαμπρό μαστό της αιωνιότητας,
ανανεώνει το αίμα, φως μέσα της κ’ επιστρέφει
στη ζωή πάλι, μ’ έναν
καινούργιο τόνο αθανασίας στο χαμόγελο της.
PSYCHEandLIFE 