Το 2002 τα οχτώ εστιατόρια McDonald’s της Βολιβίας έκλεισαν οριστικά τις πόρτες τους.
Η εκπολιτιστική αποστολή τους κράτησε μόνο πέντε χρόνια.
Κανείς δεν τα απαγόρευσε. Απλά οι Βολιβιανοί τούς έστρεψαν την πλάτη, ή μάλλον, έστρεψαν αλλού την προτίμησή τους. Αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν, οι αχάριστοι, την ευγενική χειρονομία της πλέον πετυχημένης επιχείρησης του πλανήτη που με την παρουσία της τιμούσε αφιλοκερδώς τη χώρα.
Η εμμονή στην οπισθοδρόμηση εμπόδισε τη Βολιβία να εκσυγχρονιστεί και ν’ απολαύσει το πρόχειρο φαγητό και τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της μοντέρνας ζωής.
Οι σπιτικές πίτες εκθρόνισαν την πρόοδο. Οι Βολιβιανοί εξακολουθούν να τρώνε με αργούς ρυθμούς, τελετουργικά, προσκολλημένοι ξεροκέφαλα στις πατροπαράδοτες γεύσεις της οικογενειακής εστίας.
Έφυγε δια παντός η επιχείρηση που σε ολόκληρο τον κόσμο έχει βάλει στόχο να χαρίζει ευτυχία στα παιδιά, να απολύει τους εργαζόμενους που συνδικαλίζονται και να πολλαπλασιάζει τους παχύσαρκους.
Από το βιβλίο του EDUARDO GALEANO: “ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ”, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ.
PSYCHEandLIFE 