…ένα παράθυρο στον κόσμο…

«Ποτέ μην αμφιβάλλετε ότι μια μικρή ομάδα από σκεπτόμενους,
δεσμευμένους στον σκοπό τους, πολίτες μπορεί ν’αλλάξει τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα, είναι και το μόνο που έχει ποτέ συμβεί».  Margaret Mead (1901 – 1978), πολιτιστικός ανθρωπολόγος

Θα’ θελα να γράψω κάτι εδώ …. ένα εισαγωγικό σημείωμα, όπως λέγεται, που να εξηγεί τους λόγους ύπαρξης αυτού του blog, αλλά δυσκολεύομαι γιατί ο λόγος είναι μόνο ένας … η ανάγκη για ένα παράθυρο στον κόσμο, για να μοιραστεί, έστω και λίγο, έστω για λίγο, ο φόβος που κυριαρχεί σα φάντασμα πάνω από τις ζωές μας.

Απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που:

Μια ήττα του Πολιτισμού

Το 2002 τα οχτώ εστιατόρια McDonald’s της Βολιβίας έκλεισαν οριστικά τις πόρτες τους.
Η εκπολιτιστική αποστολή τους κράτησε μόνο πέντε χρόνια.
Κανείς δεν τα απαγόρευσε. Απλά οι Βολιβιανοί τούς έστρεψαν την πλάτη, ή μάλλον, έστρεψαν αλλού την προτίμησή τους. Αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν, οι αχάριστοι, την ευγενική χειρονομία της πλέον πετυχημένης επιχείρησης του πλανήτη που με την παρουσία της τιμούσε αφιλοκερδώς τη χώρα.
Η εμμονή στην οπισθοδρόμηση εμπόδισε τη Βολιβία να εκσυγχρονιστεί και ν’ απολαύσει το πρόχειρο φαγητό και τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της μοντέρνας ζωής.
Οι σπιτικές πίτες εκθρόνισαν την πρόοδο. Οι Βολιβιανοί εξακολουθούν να τρώνε με αργούς ρυθμούς, τελετουργικά, προσκολλημένοι ξεροκέφαλα στις πατροπαράδοτες γεύσεις της οικογενειακής εστίας.
Έφυγε δια παντός η επιχείρηση που σε ολόκληρο τον κόσμο έχει βάλει στόχο να χαρίζει ευτυχία στα παιδιά, να απολύει τους εργαζόμενους που συνδικαλίζονται και να πολλαπλασιάζει τους παχύσαρκους.

Από το βιβλίο του EDUARDO GALEANO: “ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ”, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ.

Γιατί δεν εξεγείρεται ο λαός; Ο νόμος Τοκβίλ

Tου Σταύρου Κωνσταντακόπουλου – Καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

«Είναι απολύτως φυσιολογικό τον καιρό των Μνημονίων οι άνθρωποι των μεσαίων και των κατώτερων τάξεων να διαμαρτύρονται, αφού υποφέρουν όλα όσα υποφέρουν. Και ακόμα πιο φυσιολογικό είναι να αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα…τερματιστεί το μαρτύριό τους.

Σε αυτήν την έκδηλη αγωνία τους δίνονται πολλές και συχνά αντιφατικές απαντήσεις. Η λαϊκή εξέγερση επίκειται, είναι μια από αυτές ή, πολύ πιο συχνά και σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, αργεί υπερβολικά ή δεν θα υπάρξει ποτέ.
Αυτές οι τελευταίες απαντήσεις συνοδεύονται από κατήφεια, από αυτο-οικτιρμό και από τον συνάδοντα σε τέτοιες περιπτώσεις θαυμασμό σε άλλους λαούς, οι οποίοι, τάχα μου, αντιστέκονται μαζικά ενώ οι Έλληνες έχουν σκύψει το κεφάλι και υπομένουν καρτερικά.

Τέτοιου είδους γενικευμένη απαισιοδοξία μοιάζει, όμως, να ξεχνά όλα όσα μας έχει πει σε μια συνέντευξή του ο μεγάλος ιστορικός μας Νίκος Σβορώνος για το αντιστασιακό πνεύμα του ελληνικού λαού, το οποίο βέβαια δεν κατοικοεδρεύει σε κάποιο εθνικό DNA, αλλά στις ιστορικές περιπέτειες του λαού μας.

Μοιάζει να ξεχνά, και αυτό είναι ακόμα πιο περίεργο, τις πλατείες, την περσινή 28η Οκτωβρίου –μια λαϊκή διαμαρτυρία που τη σημασία της ούτε την έχουμε τονίσει αρκετά ούτε την έχουμε αναλύσει– ή, τέλος, την εκτόξευση ενός μικρού κόμματος της Αριστεράς από ένα περιθωριακό ποσοστό σε αυτό του πρώτου κόμματος, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τις δημοσκοπήσεις της εβδομάδας που μας πέρασε. Δεν τα γράφω όλα τούτα για να ισχυριστώ ότι η εξέγερση είναι προ των πυλών. Τα γράφω γιατί

“Ο Διάβολος είναι…”

Ο Διάβολος είναι μουσουλμάνος

Ο Δάντης ήξερε πως ο Μωάμεθ ήταν τρομοκράτης. Γι’ αυτό και τον τοποθέτησε σε έναν από τους κύκλους της Κόλασης, να τον σουβλίζουν αιώνια. Ο ποιητής γράφει στη Θεία Κωμωδία: «Τον είχαν τρυπήσει, από το πιγούνι μέχρι κάτω χαμηλά…»

Στο Βατικανό, οι πάπες είχαν διαπιστώσει πως οι μουσουλμανικές ορδές που ταλαιπωρούσαν τη χριστιανοσύνη δεν ήταν πλάσματα από σάρκα και οστά, αλλά ένας τεράστιος στρατός από δαίμονες που θέριευε, όσο κι αν δεχόταν επίθεση με λόγχες, σπαθιά και αρκεβούζια.

Γύρω στο 1564, ο δαιμονολόγος Γιόχαν Βίερ είχε υπολογίσει τους διαβόλους που είχαν πλήρη απασχόληση στη γη, και δούλευαν για το χαμό των χριστιανικών ψυχών: ήταν εφτά εκατομμύρια τετρακόσιοι εννέα χιλιάδες εκατόν είκοσι εφτά διάβολοι, και δρούσαν χωρισμένοι σε εβδομήντα εννέα λεγεώνες.

Από εκείνη την καταγραφή είχαν κυλήσει πολλά κοχλάζοντα νερά κάτω από τις γέφυρες της Κόλασης. Πόσοι να είναι σήμερα οι απεσταλμένοι της;

Αυτο-συνειδησία – Το διακριτικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου

Η συνειδητοποίηση του εγώ, η ικανότητα, δηλαδή, που έχει κάποιος ν’ αποστασιοποιείται από τον εαυτό του, αποτελεί το διακριτικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Κάποιος φίλος μου έχει ένα σκύλο, που περιμένει μπροστά στην πόρτα του εργαστηρίου του όλο το πρωί. Όταν οποιοσδήποτε πλησιάσει την πόρτα, αρχίζει να πηδά γαυγίζοντας με παιχνιδιάρικη διάθεση. Ο φίλος μου έχει τη γνώμη ότι ο σκύλος θέλει να πει το εξής: «Είμαι ένας σκύλος που περίμενε όλο το πρωί για να βρει κάποιον να παίξει. Μήπως έρχεσαι γι’ αυτό το σκοπό;» Αυτό είναι ένα θαυμάσιο αίσθημα, και όλοι όσοι έχουν σκύλους αρέσκονται να προβάλλουν τέτοιες χαριτωμένες σκέψεις στο κεφάλι του κατοικίδιου ζώου τους. Όμως στην πραγματικότητα αυτό είναι ακριβώς ό,τι δεν μπορεί να πει ο σκύλος. Μπορεί να δείξει ότι θέλει να παίξει και να δελεάσει κάποιον να του πετάξει μια μπάλα. Αλλά δεν μπορεί ν’ αποστασιοποιηθεί από τον εαυτό του και να τον δει σαν ένα σκύλο που κάνει αυτά τα πράγματα. Δεν είναι προικισμένος με τη συνείδηση του εγώ του.

Εφόσον αυτό σημαίνει ότι ο σκύλος είναι επίσης απαλλαγμένος από νευρωτικά άγχη και αισθήματα ενοχής, τα οποία αποτελούν αμφίβολης αξίας ιδιότητες για την ανθρώπινη ύπαρξη, μερικοί άνθρωποι θα προτιμούσαν να πουν ότι ο σκύλος δε φέρει την κατάρα της συνείδησης του εγώ. Ο Γ. Χουίτμαν, απηχώντας αυτή τη σκέψη, εκφράζει σε κάποιο ποιήμά του τη ζήλεια του για τα ζώα:

Νομίζω ότι θα μπορούσα

Να γυρίσω και να ζήσω με τα ζώα…

Δεν βαρυγκομούν,

Ούτε κλαυθμηρίζουν για την κατάστασή τους

Δεν ξαγρυπνούν στο σκοτάδι

Και δεν θρηνούν για τις αμαρτίες τους…

Αλλά στην πραγματικότητα η συνείδηση την οποία έχει ο άνθρωπος για τον εαυτό του αποτελεί την πηγή των ευγενέστερων ιδιοτήτων του. Είναι η βάση της ικανότητάς του να διακρίνει ανάμεσα στο «εγώ» και στον κόσμο.

«Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μήπως όλοι υποφέρουμε από αμνησία» Eduardo Galeano

13 Απρίλη 2015 πέθανε ένας σπουδαίος Ουρουγουανός στοχαστής, συγγραφέας και δημοσιογράφος,
ο Eduardο Galeano.
Δεν ακολούθησε την ελιτίστικη διανόηση της ουδετερότητας αλλά είχε σαφή και ηχηρή πολιτική θέση και στάση, εχθρός των απολυταρχικών καθεστώτων και αντικαπιταλιστική ‘φωνή’, ήταν άξιος γόνος της πολύπαθης Λατινοαμερικάνικης γης.
«Έχουμε κόψει τη μνήμη σε κομμάτια και γράφω προσπαθώντας να ανακτήσω την αληθινή μας μνήμη, τη μνήμη της ανθρωπότητας που είχε ακρωτηριαστεί από αλαζονεία, από ρατσισμό, από τον μιλιταρισμό και πολλούς άλλους «ισμούς», που σκότωσαν με τρομερό τρόπο το μεγαλείο μας και την ομορφιά» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του.

Ένα απόσπασμα… εις μνήμην… και για τη μνήμη που οφείλουμε να κρατάμε και να τιμούμε με πράξεις.
Όπως γράφει: «Στο τέλος της ημέρας, είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε»

Σελίδες 33 – 51,  –Μάθημα 3ο,  “Βασικά μαθήματα αδικίας”

Η διαφήμιση προστάζει καταναλώστε και η οικονομία το απαγορεύει. Οι επιταγές της κατανάλωσης, υποχρεωτικές για όλους αλλά ανέφικτες για την πλειοψηφία, οδηγούν σε παράνομες ενέργειες. Οι αστυνομικές σελίδες των εφημερίδων φανερώνουν πολύ περισσότερα για τις αντιφάσεις της εποχής μας από τις πολιτικές ή οικονομικές τους σελίδες.

Ισοπέδωση και ανισότητες

Η δικτατορία της καταναλωτικής κοινωνίας επιβάλλει έναν ολοκληρωτισμό αντίστοιχο με εκείνον που επιβάλλει η δίδυμη αδελφή της, η δικτατορία της άνισης οργάνωσης του κόσμου.

Το μέλλον που ονειρευόμαστε (;)

Ας κρατήσουμε κάτι από το αθώο της ψυχής μας (υπάρχει … κι όμως ναι… πάντα υπάρχει),
ας μην δεχτούμε ότι είναι όλα τόσο κυνικά και ψεύτικα (γιατί ΔΕΝ είναι, σίγουρα όχι όλα αυτά που επιλέγουμε να ζούμε).
Ας κρατήσουμε μια αλήθεια ότι… έχουμε ανάγκη το όνειρο και την ουτοπία… ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ.

[το παρακάτω όμορφο κείμενο είναι στο http://messornot.blogspot.gr ]

για ένα κομμάτι ήλιου

«για να νιώσεις τα πόδια σου να αιωρούνται καθώς κρέμεσαι από μια γέφυρα
για να γκρεμιστεί ο κόσμος σου φορές αμέτρητες και να δεις ότι συνεχίζει να υπάρχει άλλες τόσες
για να νιώσεις τον έρωτα σε κάθε νεκρό κι απομακρυσμένο κύτταρο του κορμιού σου
για να πετάς στα σύννεφα και να πέφτεις απ’ αυτά
για να νιώσεις μόνος και τότε να ανακαλύψεις ότι πάντα έχεις τον εαυτό σου
για να δεις ότι «να ξαναρχίσεις μπορείς και με την τελευταία σου πνοή»
και πως ο χρόνος δεν τελειώνει παρόλο που περνάει

…ένα δεύτερο αντίο

Κι είναι μέσα του Νοέμβρη κι εσύ έχεις κοντά 45 μέρες που χαροπαλεύεις…

κι εγώ πηγαινοέρχομαι επικουρικά και με τυφλά βήματα σε ένα ακόμα νοσοκομείο και κάθε φορά σε αντικρύζω στη φθορά στο δρόμο για ένα ακόμα τέλος

και μοιάζει τόσο σύντομο να το ξαναζώ, η προηγούμενη φορά ήταν που «έφευγε» το παιδί σου κι εσύ απουσίαζες, κι εσύ, ο πατέρας και η άλλη, η μάνα

κι είχα τόσο πόνο, τότε, που δεν ήξερα που να τον ακουμπήσω, τον μοιραζόμουνα κάθε βράδυ με τις αποκλειστικές μα ήταν τόσο λίγο και δεν έφτανε και τελικά λούφαξε μέσα μου

Ναρκισσισμός και Φασισμός στο Γ’ Ράιχ

psycheandlife: Κάνω το σχόλιο στην αρχή για τυχόν επιπόλαιες παρανοήσεις και βιαστικά συμπεράσματα…

Είναι ένα απόσπασμα απ’ το εξαιρετικά ενδιαφέρον, επίκαιρο και (κατ’ εμέ) αποκαλυπτικό βιβλίο του Stephan Marks (βεβαίως και αυστηρά ΧΩΡΙΣ να βγαίνει το συμπέρασμα ότι ήταν μόνο ο ναρκισσισμός η αιτία που ακολούθησαν εκατομμύρια άνθρωποι τον Χίτλερ, οι λόγοι είναι αρκετά πολύπλοκοι και πολυπαραγοντικοί. Η επιλογή του αποσπάσματος είναι απολύτως υποκειμενική –που ομολογουμένως δεν ήταν ούτε εύκολη ούτε γρήγορη– … ψάχνοντας και προσπαθώντας να κατανοήσω με την ματιά του ψυχοθεραπευτή).

Γράφει ο μεταφραστής Στράτος Δορδανάς
«… Ο Stephan Marks δεν είναι ιστορικός αλλά κοινωνιολόγος και αυτό του επέτρεψε να χρησιμοποιήσει συνδυαστικά τα πορίσματα και άλλων γνωστικών κλάδων, όπως της κοινωνικής ανθρωπολογίας, της εθνολογίας, της ψυχιατρικής και ψυχανάλυσης, της ψυχολογίας, στηριζόμενος σε πλούσια βιβλιογραφία.
…αυτή η ιστορία “από τα κάτω” κρίνεται απαραίτητη για τη διερεύνηση και ερμηνεία των κινήτρων που ώθησαν τους ανθρώπους αυτούς να συμμετάσχουν στις διάφορες οργανώσεις, ταυτίζοντας την τύχη τους με την τύχη του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους. Ο Marks διατυπώνει προς την κατεύθυνση αυτή μια σειρά καίριων ερωτημάτων και μέσω των απαντήσεων διερμηνεύει τη “γοητεία” που άσκησε ο Χίτλερ στα πλήθη, επιστρέφοντας πίσω στους ανθρώπους της εποχής και στις ανάγκες τους. Η Γερμανία του Μεσοπολέμου επιζήτησε έναν “λυτρωτή” από τα δεινά του Μεγάλου Πολέμου και, όταν τον βρήκε στο πρόσωπο του Χίτλερ, πορσδέθηκε σ’ αυτόν και πίστεψε τις υποσχέσεις του γιατί είχε την ανάγκη να το κάνει.