Πηγαίνετε στον πόλεμο

Ο Άντονι Μπουργκές ήταν 40 χρόνων όταν έμαθε ότι είχε έναν όγκο στον εγκέφαλο, που θα τον σκότωνε μέσα σ’ ένα χρόνο. Ήξερε ότι είχε μια μάχη μπροστά του. Εκείνη την εποχή ήταν εντελώς άφραγκος και δεν είχε τίποτα ν’ αφήσει στη γυναίκα του, τη Λιν, που σύντομα θα χήρευε.
Ο Μποργκές δεν είχε υπάρξει ποτέ επαγγελματίας μυθιστοριογράφος στο παρελθόν, αλλά πάντα ήξερε ότι μέσα του είχε τη δύναμη να γίνει συγγραφέας. Έτσι, μόνο για να αφήσει πνευματικά δικαιώματα για τη γυναίκα του, έβαλε ένα κομμάτι χαρτί σε μια γραφομηχανή και άρχισε να γράφει. Δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι το έργο του θα εκδιδόταν, όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο.
«Ήταν Ιανουάριος του 1960», έλεγε, «και σύμφωνα με την πρόγνωση, είχα ένα χειμώνα, μια άνοιξη κι ένα καλοκαίρι να ζήσω, και θα πέθαινα μαζί με τα φύλλα που πέφτουν».
Εκείνη την εποχή ο Μπουργκές έγραψε με όλη του τη δύναμη, τελειώνοντας πεντέμισι μυθιστορήματα πριν τελειώσει ο χρόνος (πολύ κοντά στη δια βίου παραγωγή του Ε.Μ. Φόρστερ και σχεδόν διπλάσια από αυτήν του Τζ. Ντ. Σάλινγκερ).
Ωστόσο ο Μπουργκές δεν πέθανε. Ο καρκίνος του ήταν σε ύφεση και έπειτα εξαφανίστηκε εντελώς. Στη μεγάλη και γεμάτη ζωή του σαν μυθιστοριογράφος (είναι περισσότερο γνωστός για το Κουρδιστό Πορτοκάλι), έγραψε περισσότερα από 70 βιβλία· αλλά χωρίς τη θανατική ποινή του καρκίνου, μπορεί να μην είχε γράψει κανένα.

Πολλοί από εμάς είμαστε σαν τον Άντονι Μπουργκές. Κρύβουμε μεγαλείο μέσα μας, περιμένοντας κάποια εξωτερική ανάγκη να μας το βγάλει. Πιστεύω ότι γι’ αυτό ο πατέρας μου και πολλοί άνθρωποι της γενιάς του μιλούσαν με τόση αγάπη για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, έζησαν σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που τους έβγαλε από μέσα ό,τι καλύτερο είχαν.

Αν δεν προσέξουμε αυτό το φαινόμενο – πώς οι κρίσιμες καταστάσεις μας εμπνέουν να προσπαθούμε πολύ – έχουμε την τάση να δημιουργούμε άκριτα μια ζωή βασισμένη στις ανέσεις. Προσπαθούμε να σχεδιάζουμε όλο και πιο εύκολους τρόπους να ζούμε, έτσι ώστε να μη μας εκπλήσσει ούτε να μας προκαλεί τίποτα.

Οι άνθρωποι που μαθαίνουν το κόλπο της αυτο-παρακίνησης, μπορούν να αντιστρέψουν αυτή τη διαδικασία και να αποκτήσουν, στη ζωή τους, τη θαυμάσια αίσθηση ζωτικότητας του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι αθλητές το κάνουν διαρκώς.
«Πώς νιώθεις για το αποψινό παιγνίδι με τους Τ.Μ.;» ρώτησε κάποτε ένας δημοσιογράφος το αστέρι του μπάσκετμπολ Κ.Μ. «Θα γίνει πόλεμος εκεί έξω», είπε με μια λάμψη στα μάτια του.

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε για κάτι τραγικό ή επικίνδυνο που θα μας επιτεθεί απέξω. Μπορούμε να νιώσουμε την ίδια ζωτικότητα με το να προκαλέσουμε τους εαυτούς μας από μέσα μας.

Μια χρήσιμη άσκηση για να αυτοπαρακινηθείτε, είναι να ρωτήσετε τους εαυτούς σας τι θα κάνατε αν είχατε την αρχική δύσκολη κατάσταση του Άντονι Μπουργκές. «Αν είχα μόνο ένα χρόνο να ζήσω, πώς θα ζούσα διαφορετικά; Τι θα έκανα ακριβώς;»

Από το βιβλίο του Στιβ Τσάντλερ: «100 τρόποι για να βγείτε από την αδράνεια«, εκδόσεις Κέδρος. 

 

Σχόλιο: Μπορεί αυτού του τύπου τα βιβλία (με τις «σίγουρες» οδηγίες ζωής) να μην χαρακτηρίζονται ευρέως για την επιστημονικότητά τους αλλά οι ιστορίες των ανθρώπων επιβεβαιώνουν αλήθειες και τρόπους που μπορεί μεν να μην ορίζονται ως επιστημονικές προτάσεις αλλά (κατά την ταπεινή μου άποψη) κάποιες φορές κάτι ουσιαστικό μπορεί να έχουν να πουν και επιλέγω να το ακούω με σεβασμό και ενδιαφέρον.
…και να συμπληρώσω ότι δεν είναι σχήμα λόγου η έννοια του πολέμου, είναι αρκετά κοινή η αίσθηση ότι είμαστε σε έναν ιδιόμορφο οικονομικό πόλεμο που κατακερματίζει ζωές και στιγματίζει γενιές και είναι να αντισταθούμε στη μονόπλευρη μορφή του. Δεχόμαστε «επιθέσεις», ενώ προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι αναγκαίες και μοναδικές λύσεις, άρα το μόνο αληθινά αναγκαίο είναι να δράσουμε και όχι απλά να αντιδράσουμε… ας επιλέξουμε τρόπους!